Voor mijn gevoel leef ik een vreemd leven, de laatste dagen. Het voelt alsof ik in een ander lichaam ben gekropen, een lichaam dat ik niet ken.
Een lichaam dat voortdurend aandacht vraagt, door middel van onderhuidse gevoelens van moeheid, gevoelens van zeurende pijntjes in nog te ontdekken gebieden, zo grap ik er zelf over. Ik maak er wel grapjes over, maar leuk is anders.
Gisteravond zat ik weer mezelf in de weg. De teevee kon me amper boeien, nog wat uit te werken iedeeën, ook geen zin in. Lekker zitten surfen niet, alles kon wat mij betreft het halleluja krijgen gisteravond. Om negen uur al in bed, en meteen vertrokken, om net als eerder al om twee uur ’s nachts de ogen verbaasd te openen, als in de veronderstelling dat het dag gaat worden.
Maar het werd nog lang geen dag, vertelden de wijzers van m’n retroklokje. De wijzers weten altijd beter. Altijd… Wat nu te doen…
M’n navel zat onder de dekens, dus daar kon ik niet in staren. Vooruit denken, wellicht zou me dat helpen. Vooruit denken kan leuk zijn, tijdens lege momenten zoals vannacht. Vooruitdenken is als een kleurplaat met alleen maar grijze potloodlijntjes. De echte lijnen moeten nog uitgezet worden, en de kleuren nog ingevuld.
En ik dacht vooruit naar woensdag, de treinreis naar Rotterdam. Een bijzondere reis. Ik volg al geruime tijd de mondharmonica-tutorials van de virtuoos en lekker vertellende Hans ‘Homesick’ de Vries op You Tube. Hoe hij de mondharmonica ‘brengt’ zal ieder die wil gaan spelen een genoegen doen. Hij geeft ook volle-zalenworkshops in het land. Heel leuk allemaal. En ik vertelde dat aan mijn vriend John Zwetsloot die me regelmatig bezoekt. Kopje koffie erbij, pilsje, niets aan de hand. John is in mijn ogen een virtuoos op gitaar, kan ook lekker vertellen en zingen bovendien. Wie spreekt mij tegen..?
‘Maar dat is een vriend van mij !’ reageerde John. ‘Echt waar ?’ reageerde ik verbluft daarop, waarop John van wal stak met het hele verhaal hoe zij vrienden waren geworden. Wat een toeval. John en Hans, vrienden..!
Dus morgen, een lang verhaal kort makend, ga ik Hans de Vries ontmoeten, in Rotterdam. Met John erbij. Eerst een lunchje doen en dan met zijn drietjes naar Miniworld, vlakbij CS. Want ja, welke man houd nu niet van treintjes..? Hans komt ervoor uit Amersfoort. En ik wil geen workshop, ik wil hem alleen maar ontmoeten. Meer niet.
En dan is die kleurplaat ook weer ingekleurd…
Wat fijn om 2 uur wakker worden….dat mede hierdoor dit schrijfsel is kunnen ontstaan….
Dank voor dit mooie verhaal en alvast een super fijne, inspirerende ontmoeting met de vriend van de vriend…het kan verkeren!
Gewoon zinninnin, Mariska..! 😉
Inmiddels is het allemaal gepasseerd, hoop dat het fijn was. Over wakker liggen: het enige moment voor een luisterboek. Want zonder dat wordt het piekeren…