Vandaag een gewone donderdag, niks geen flauwekul meer. Carnaval is gedaan, Valentijnsdag voorbij en voor vandaag waren er hogere temperaturen beloofd. Ik had een kleine fotoshoot gepland staan maar het leek me verstandiger die afspraak een weekje op te schuiven. Eerst maar eens aan mezelf werken, want zo fit is het allemaal nog niet, per slot van rekening.
Het voelt als een luxe, een afspraak kunnen verzetten zonder bijzondere consequenties. In mijn tijd als ZZP-er was dat wel anders, en ik zie nu nog om me heen wie hier in loondienst is en wie als ZZP-er. Een ZZP-er werkt ondanks ziekte zo lang mogelijk door, want afhaken betekent geen geld en wie weet volgend keer geen opdracht. Ik heb echt met ze te doen, het is nooit een eerlijk plan geweest toen, waar velen te makkelijk intuinden.
Nu ben ik vrij. Vrij om m’n agoge te appen hoe ik me voel vandaag, maar dat ik -als zij het er mee eens is- wel wat wil lopen, al kom ik nu geen 5 stappen ver. Een ramp. Als ik niets doe ga ik me hopeloos voelen, en ze weet dat. Dus komt ze me halen en achter de rollator banjeren we samen van het ene eindje van Wiekendael naar het andere eindje, en 10 minuutjes fietsen langs de Bodensee ( wat zie je veel Duitsers daar, en dat terwijl er toch 4 landen aan dat meer liggen…) en eenmaal afgestapt viel het me eigenlijk best mee. Enkel het teruglopen ging minder fraai, de laatste loodjes van het dattemetoffejongens zijn.
Dat was de ochtend. Vanmiddag kwamen de vrijwilligers van Wiekendael Spoor. Altijd een gezellige club, zo bij elkaar in De Pijp. Maar ik maak me zorgen. Nu de Roosendaalse ondernemers hebben gesponsord en we een prachtig buitencomplex hebben liggen dankzij hen en de vrijwilligers, heb ik moeite met het vinden van stabiele ondersteuners. En dat voelt niet fijn, want we willen net zulke zomerdagen en -avonden als afgelopen jaar, waarbij de bewoners van diverse afdelingen lekker bij elkaar zaten naast het spoor.
Ook om daar een oplossing voor te vinden is het noodzakelijk dat ik me wat fitter voel dan momenteel het geval is. Nadenken maakt moe, soms te moe…
Ook al was het geen hele dag voluit, hij was op een paar schoonheidsfoutjes na, beter als gisteren.
Dus daarom niet getreurd..!
Goed zo… op kalefateren Aad!