14 februari 2024

Wat een dag, wat een dag, wat een dag…

Er stond al een behoorlijke rij bij de Lidl aan de Kennedylaan. Die was blijkbaar vernieuwd zodat je er nog makkelijker je boodschappen kon doen. Ik vroeg aan iemand wat de bedoeling was , en het antwoord was dat ik er vanzelf wel achter kon komen.  Maar ik begreep het allemaal niet. Ik begreep de wirwar van lopende banden niet waar je op moest staan om je boodschappen te pakken en ik begreep ook niet hoe ik op de verdieping boven de winkel kon komen. En iedereen was vrolijk en was binnen een minimum van tijd weer weg, terwijl bij mij in m’n boodschappenmandje slechts gevuld was met een gekneusd restje van wat ooit een tros druiven was geweest.

Ik liep naar buiten achter iemand aan om te vragen hoe het nu moest bij de Lidl en toen zag ik dat de Kennedylaan ook al veranderd was. De kerk stond nu meer naar links, en achter de huizen. Ik raakte mijn orientatie een beetje kwijt. Hoe moest ik nu naar huis, welke kant op..?

Ik werd wakker het zware piepen van een deur. Die van mijn kamer, en in de deuropening stond het silhouet van een zuster. ‘Wil je nog even blijven liggen..?’ Ik begreep de vraag niet direct, ik was nog te zeer met mijn boodschappen bezig, en wat gewoon niet wilde lukken. Het klokje naast mij gaf aan dat ik bijna het klokje rond had geslapen, terwijl ik voor mijn gevoel in de Kennedylaan was geweest.

M’n lichaam voelde doodmoe, totaal niet klaar voor de dag. En de griep, waar ik niet los van kon komen, bleek nog steeds hardnekkig aanwezig. Maar ik moest wat. In elk geval blijven bewegen, zoals m’n agoge me altijd voor houdt . En Kaatje, m’n muziektherapeute, zou wellicht toch ook een korte sessie willen doen.

Dat laatste bleek zo te zijn. We speelden met Peter erbij in het Atrium, aan de piano. Ik had totaal geen lucht, maar dan toch blijft het spelen op de mondharmonica, met hoe weinig kracht dan ook, belangrijk. Hoe ik het ook wendde of keerde, de dag nam me over. Ineens stond er een pedicure voor de deur, ineens ontving  een bloemrijke Valentijnsverrassing van m’n lieve dochter, ineens had de nieuwe voorzitter van de CR mij nodig en ineens was er de vrijwilligster die het predikaat vriendin intussen wel heeft verdiend , gewoon om te vragen hoe het nu eigenlijk met me ging.

Het antwoord was simpel: de griep maakt uit hoe het met me gaat.

Helaas, de griep is de baas..