16 februari 2024

Ik heb me een moment afgevraagd of ik wel zou schrijven vandaag. Want bij het opstaan bleek m’n stem alweer verdwenen en had ik tijdens m’n gang naar het snoozlebad van Roosdonck ook de rollator weer moeten pakken.

Vanuit het bad toonde het zwerk boven in de glazen buitenwand waarin vormen van struikrozen uitgesneden niet het begin van een lentedag, al werd het grijs wél lichter en lichter. De warmte van het water trok mij in haar roes mee en ik hoorde de stem van m’n begeleidster vragen ‘waar ik aan dacht’…

Ik dacht helemaal nergens aan, althans niet bewust, en eenmaal aan de ontbijttafel gezeten dacht ik niet eens aan eten. Wat een vreemde dag, een dag zonder zin, een dag zonder allure.

Maar ik moest lopen, lopen met die rollator, niet te lang blijven zitten. Ik liep door de lange, doodse gang naar het Atrium waar in een verre hoek het biljart staat. M’n muziekmaatje Peter hanteert daar de keu te midden van een groepje wat minder spraakzame mannen, die allen naar de ballen op het groene laken kijken en af en toe wat termen mompelen. Zo van ‘te dun’, ‘jammer’, ‘netjes’, ‘keurig overgehouden’ en ‘had beter verdiend’…

Peter was totaal geen biljarter toen hij hier moest komen wonen, maar hij staat zijn mannetje, bleek mij al snel. Ik doe nooit mee. Sinds m’n motoriek verminderd is wil ik elke frustratie mijden. Dat houd je over als je eenmaal over de ergste klap van een herseninfarct heen bent, en je kijkt naar dat luttele paartje aan troefkaarten wat rest in je handen. ‘Dit is het en voor de rest vergeet je het maar.’ Ik heb me daar nooit zonder meer bij neergelegd, en daarom, bijvoorbeeld, schrijf ik nog steeds. En dat elke dag, sinds kort.

Na de lunch leek de dag voor mij gedaan. Ik lig stil op bed, en de zuster meet met enige zorg: de bloeddruk blijkt sowieso veel te laag. Ze wil even praten, maar m’n zorgen zijn bekend, en m’n verdriet ligt te diep in mij verzonken. Niemand kan erbij.

Het is het aapje dat ik voor altijd meedraag op m’n schouder…