17 februari 2024

De dag had gisteren nóg een deel. Het deel van de late middag en de avond.

Het late middagdeel waar je normaal uitziet naar de warme maaltijd, maar dat idee is binnen een jaar wel ontwend in een zorgcentrum. In de keukens zwaaien smaakloos en kleurloos de scepter, en iedereen heeft zich erbij neer moeten leggen. De bewoners hebben wederom iets kostbaars in hun leven in moeten leveren. ‘Oud worden en jezelf blijven’ is hier een holle kreet…

Ik was beroerd gistermiddag, lag als een slappe appelflap op bed. De bloeddruk was op raadselachtige wijze veel te laag. Het lopen werd een riskante onderneming. Een bouillonnetje zou me wel helpen, maar echt succes had dit drankje ook niet.

Op het menu stond kibbeling met puree en groenten. Maar dat gerecht is intussen wel bekend hier. De puree is altijd nat, en m’n bord lagen vijf dik-kartonnen stukjes met daarin iets wittigs wat wel eens van een vis afkomstig zou kunnen zijn. De groenten hadden te veel kleur en rolde en schoof alle kanten op . De kibbeling at ik gedeeltelijk op, de rest liet ik staan. De zuster beloofde in plaats van een toetje een smoothie voor me te maken. Maar hoe vaker ze dat die avond ook zou herhalen, ze werd steeds ongeloofwaardiger.

De controleresultaten na het eten wezen nog niet goed uit, ik had ook geen puf om te praten, laat staan te klagen over die flauwe hapresten op mijn bord. Geen smoothie, geen toetje. Niksnie.

Ik kreeg instructies voor de nacht. Als ik uit bed moest m’n belletje om houden, en als het nodig was zeker bellen. En dat was het.

Daar lag ik. Het licht nog aan, mijn steunkousen nog aan, en de nacht zou lang gaan deuren.

Want de nachtzuster hiermee lastig vallen, dat vertik ik. Hoezeer ik de meesten ook mag.

De afwas ben ik zelf maar naar de keuken gaan brengen, terwijl ik onderweg bedacht dat ik m’n belletje om had moeten doen. Maar ja, appelflappen vergeten zulke dingen nu eenmaal.

De nacht duurde nog lang. Geen idee of ik nu  sliep of waakzaam was.

Vanmorgen kwam er gelukkig weer een zuster die het woord Zorg met een hoofdetter Z schrijft, zoals de meesten die ik hier om me heen meemaak.

Wat er nu gebeurd is,  is gelukkig een incident. Al blijft de gelatenheid waarmee de meesten hier hun warme eten naar binnen schuiven voor zich sprekend. Ik mag me gelukkig prijzen met vrienden die me wekelijks ‘bijvoeren’ en me nog van een huiselijke maaltijd laten genieten. Maar ja, dit zijn van die dagen: Carnaval , griep, het lijkt of eenieder ermee te doen heeft.

Maar samen komen we er wel: de zusters, m’n vrienden, en ik ( sprak de appelflap…)