Dat afscheid van Jos vandaag, die borrel, ik wilde er een onvergetelijk samenzijn van maken.
Dat lukte ten dele, want nu, zo’n twee uur later, moet ik toegeven dat ik zo Lazarus als een aap ben. Teveel genipt..? Jawel. Nogal.
Ik zou niet moeten schrijven, nu. Dat zou niet verstandig zijn. Zoals ik zojuist mijn liefde aan twee vrouwen verklaard heb. De een heette Christine, de ander Annemarie, maar het wordt toch nooit niks.
Maar goed, vanmorgen was ik nog nuchter. Zo fris als een hoen. En ik had een onverwachte ontmoeting met mijn voormalig hoofdredactrice. Heerlijk, de verhalen van toen, het plezier van toen, het verdriet van toen. We kenden elkaar van binnen en buiten.
Nu is er veel te doen over het gebeuren op redacties, en dat verschilde niet veel van als in onze tijd. Met dit verschil dat we de enorme druk in elkaars vak erkenden, al veegden we elkaar de mantel uit. We konden elkaar niets verwijten, want we waren er samen bij, constant. En elke laatste vrijdag van de maand ontmoetten we elkaar bij Floor en Haroun in hun Drie Weesgegroetjes, en we klonken op elkaars problemen, onze ruzies. We zopen ze weg. Behalve de longkanker van Ingrid, en de prostaatkanker van Jac… We kregen ze niet overwonnen.
Maar we gingen houden van elkaar, in plaats van elkaar te haten. Dat is, denk ik, het verschil tussen de mediamakers van toen, en nu.
Intussen weinig aarzeling, ik moest de ‘Josborrel’ voorbereiden. Een gastvrije plek voor ieder die wilde komen, om nog even onze Jos te vieren. Een aantal van ons zegden bijtijds af, met een goede reden. Maar toen al begon ik weer last te krijgen van het gemis van Jos zelf. Immers, hoe kon ik hem uitleggen dat sommigen er niet bij konden zijn..? Een idiote gedachte.
Gelukkig was mijn studiegenoot van toen er wel. Wij delen het plezier en de kennis in de fotografie, en het vermogen om zaken te relativeren. Zowel zijn, als mijn leven is sinds onze ontmoeting op de Foto-Academie niet zo gelopen als we wilden. Maar in onze relatie is er gelukkig niets veranderd.
En dit soort mensen om me heen, inclusief wat medebewoners, schoven aan om het weer eens even over Jos te hebben. Maar ook over elkaar. Want wij zijn er nog, lullig genoeg.
Er waren veel te veel ‘norrelbootjes’ . Er waren veel praatjes, zoals gewoonlijk. Veel gezamenlijke plannen. En ik genoot, genietend van het feit dat we elkaar nog hebben. Ook al ben ik gedurende mijn leven er zoveel moeten gaan missen. Maar deze mensen, deze oprechte vrienden, zijn er nog.
Aldus accepteerde ik een aangeboden glas misschien te gretig. En liet ik er eentje te veel volschenken. En nog een misschien…
Nu hou ik van alle vrouwen om me heen, zonder enige aarzeling. Ze hoeven voor even niet eens een naam te hebben.
Het is Vrouwendag, of niet..? Toch..?
Mooi praatjes-maker ben je……
Fijn dat je ook hebt kunnen genieten van de borrel, met alles wat erbij hoorde, hik!
Op een goed weekend voor jou en iedereen om je heen, proost en Adieu Jos!
🙂