Even wat opfrissen, en even een blogje.
Voor wie mijn schrijfsels gemist heeft biedt ik allereerst mijn verontschuldigingen daarvoor aan, al was het niet mijn bedoeling om het toetsenbord te laten voor wat is. Maar ik had ook de lust niet om te schrijven, de griep had mij goed te pakken. Dermate goed, dat ik vandaag horizontaal en met zuurstoftekort heb doorgebracht op bed, met zuurstofmasker op.
Het zijn momenten waarin je – vaak ongewild – in jezelf keert. Het is wel eens goed, al wekt het verdriet op. En nu is het Stille Week. Een week van bezinning, een week van emotionele windstilte. Maar de nieuwsberichten werken niet mee. Absoluut niet.
Ik heb besloten elke dag een uitvoering van ‘Erbarme Dich’ aan te bieden. Met de fotografie lukt het even niet, maar deze wereldschone aria van Bach en Picander kan ieder elke dag wat mooie vertroosting bieden. De beide heren waren in hun tijd een soort Stadnomaden avant la lettre: Picardi, het pseudoniem van Christian Friedrich Henrici, was hoofd van het postkantoor die niet van zijn gedichten kon leven. Zoals later ook zoveel gedreven en goede dichters. En ik noem daar Leo Lottermans naam bij.
Hoe is het mogelijk, denk je als je zijn teksten overweegt. Alles klopt, letterlijk alles klopt.
Voorbeeld uit Erbarme Dich:
| Erbarme Dich, Mein Gott, Um meiner Zähren willen Schaue hier, Herz und Auge weint vor Dir Bitterlich. | Ontferm U, Heer, Mijn God, Omwille van mijn tranen. Zie toch, Hart en oog wenen Bitter om U |
Morgen een historisch beroemde ‘Erbarme Dich’: De legendarische contralto Marian Anderson kreeg in 1939 geen toestemming om een concert te geven in de DAR Constitution Hall in Washington D.C. vanwege haar Afro-Amerikaanse afkomst. Onder andere met hulp van toenmalig First Lady Eleanor Roosevelt kon Marian Anderson een openluchtconcert geven voor 75.000 mensen en miljoenen radioluisteraars.
Dit voor morgen, geniet van alles en laat het goed op je inwerken…