Stille zaterdag. Een interval in een verhaal, maar iedereen gaat bezig . Lijkt het wel.
Ik ontwaak door het eerste licht buiten. Het is grijs, het gekrijs van de vogels die hun boomtoppen boven mij verlaten, klinkt even grijs. Stille zaterdag, en ik blijf stil liggen, zolang dat lukt. Want die hoest, hij wil er nog steeds niet uit.
En de controles, die zijn allemaal goed. De zuster is wat dat betreft tevreden. Ik zoek m’n plaatsje aan tafel. Het gros van de medebewoners is al door familieleden opgehaald om samen Pasen te vieren. Die traditionele leegloop elk jaar vind ik op een bepaalde manier heel fijn.
Zij die overblijven hebben de ruimte om het met elkaar klein en gezellig te maken. En met het personeel natuurlijk. Je zou wensen dat het zorgpersoneel wat meer de handen vrij zou hebben, maar sommige bewoners zijn goed ziek, en ik reken mij niet eens nabij. Hoewel ik na een bescheiden paasontbijtje meteen m’n bed weer opzoek. De pogingen tot een verlossende hoestbui worden steeds pijnlijker, en vermoeiender. Niet leuk.
De zuster komt later op m’n kamer, heeft met me te doen. Biedt me een energiebesparend kattewasje aan. Niet teveel gedoe nu.
Na de lunch verwacht ik bezoek, en wissel wat van gedachten met Peter, die z’n gitaar voor even laat rusten. Pijnlijke schouder. Dan komt Ed, de digitalist. Hij tovert met digitale spoorwegsystemen alsof het niets is. Vandaag wil hij Schnauthalten, mijn digitale N-baan, op analoge wijze calamiteitenvrij laten rijden. Het kost hem niet eens veel tijd. Het is een kwestie van weten.
Gedrieën, Peter, Ed en ik zitten we als kleine jongens naar de prachtige locomotieven die zich- hoe klein ook- krachtig door de bochten bewegend en nog een stel donderbussen achter zich aanslepend bewijzen hoe knap ze wel niet gemaakt zijn, en hoe betrouwbaar ze wel niet zijn. Fleischmann jawohl..!
Dat betekent niet dat ze moeiteloos hetzelfde traject digitaal kunnen nemen. Bij het digitaal rijden, dus met een muis, smartphone of laptop de locomotieven zelf aansturend, met de nodige geluids- en lichteffecten daarbij, komt het allemaal iets nauwer. Maar dat maakt tegelijkertijd de liefhebberij zo leuk.
Dan stapt onverwacht één van Roosendaals beste amateurfotografen binnen. Ook hij weet van treintjes, maar moet helaas weer snel door. Al met al maakt het dat een stille zaterdag niet stil hoeft te zijn in de zin des woords. En de zusters komen hun tegoed aan babbels vanzelf ophalen. Tussendoortjes van grote waarde zijn het vaak. Maar dat terzijde. De middag is voorbij gevlogen.
Het wordt vanzelf Pasen. Al is het nog even wat digikunstjes met de trein doen: regen, onweer en het weerlichten zal niet lang op zich laten wachten. Daarvoor hoef ik niet meer naar buiten te gaan.
We hebben een weekje ons kunnen bezinnen, nu zo nodig er weer volle bak tegenaan. Als ik maar van m’n hoest af raak…