Nu is het vandaag dan Goede Vrijdag. Wat een stompzinnige naam voor zo’n ellendige marteldag.
Iemand laat zich op een vreselijke manier ombrengen door Romeinen, ten goede van de mensheid..? Het is op z’n zachtst gezegd een raar verhaal.
En wat mensen er later mee hebben gedaan, zoals met een verlicht kruis door ik weet niet welke plaats te lopen waar een massamenigte dan op af komt met tv camera’s en al, je zou het niet geloven…
Het ‘feest’ van Goede Vrijdag gaat in feite over ons zelf. Opdat wij beter zouden moeten weten. Maar iedereen moet deze dagen doormaken zoals hij of zij dit wenst. Dat levert dan weer ellenlange files op, en de Duitser staat weer aan de grens om de oevers van de Westerschelde te veroveren.
Ik ben nog steeds niet het ventje. Voel me ook nog steeds beroerd, ondanks het feit dat ik het idee krijg dat de antibiotica me een beetje op weg aan het helpen is. Ik heb veel na kunnen denken op bed, in bed, naast m’n bed. Dat wel. Maar ja, je wilt zoveel andere dingen ook. En dat lukt dan weer even niet.
Vanmorgen passeerde een oud portret van Paul Mc Cartney me, eentje uit de Let it Be – tijd. De tijd waarin Mc Cartney begon te twijfelen aan het nog langer bestaan van de Beatles, en zijn rol daarin. Het waren de jaren “68/”69…
‘The Long And Winding Road’ , een van de mooiste nummers ooit geschreven en ten gehore gebracht, als je het mij vraagt, verbeeld ik mij als een lied dat beter bij deze dagen past dan je zou verwachten. Een ietwat oplichtende, kronkelige weg in een duistere omgeving. Een levensweg. A long and winding road, hoe knap geschreven, hoe briljant van binnenuit bedacht…
In elk geval: mijn levensweg. Breng dit maar ten gehore bij m’n uitgeleide, als het zover is: ‘Leads me to your door…’
Ik wil Pasen niet hier vieren. Niet op Wiekendael. Dat is niet leuk. Niet na deze dagen…
Ik ben zo’n twee jaar geleden in het Vrouwenhof op een mooie woensdagavond door een charmante vrouw gevraagd of ik het niet leuk zou vinden om tot een What’s App-groepje toe te treden. Ik bleek een aantal woensdagavonden door een ballotage-commissie in ogenschouw genomen te zijn, en vandaar haar vraag. Het clubje bestond iets langer, en de leden kennen elkaar ergens wel van. Als je zin hebt om een hapje uit te gaan eten, of gewoon een terrasje pakken, en je wilt niet alleen, dan stel je gewoon je vraag in de App-kring. ‘Wie wil mee..?’ En dat werkt. Niemand hoeft zich alleen te voelen.
En zo zaten we vorig jaar heerlijk Sinterklaasdobbelavond te vieren, en nu gaat dat Pasen worden. Ieder draagt zorg voor een gerechtje, en neemt wat te drinken of te knabbelen mee.
Maar ik moet me dan wel beter voelen. Dat wel natuurlijk…
Want ik doe het toetje…
Ik zal voor je duimen dat je snel opknapt en gezellige paasdagen mag beleven.
Da’s lief, Marion..! 🙂