Wiekendael heeft nog niet zo lang haar woonafdeling NAH.
Toen ik er belandde bestond het amper een half jaar. En vandaag vierden we het 5-jarig bestaan, en dat gingen we doen, tezamen met een aantal medewerkers, op een fluisterboot in de Biesbosch. De Zilvermeeuw. Dat ging lachen worden, dat lag voor de hand. Dus ik twee matrozenpetjes mee, m’n Pinokkioneus en m’n powerbank, want dat er veel gefotografeerd zou gaan worden met de mobieltjes was ook een zekerheid. Dus niemand in nood: Aad heeft altijd een powerbank bij zich…
We zaten al vroeg te wachten op de ‘Rol er eens uit’- bus, want we hebben best wel wat rolstoelers in ons gezelschap. Ik had vandaag een ‘goede’ dag, dus mijn rolstoel en rollator konden thuis blijven. Vijf van ons konden niet mee, daarvoor zou het te verwachten aanbod aan prikkels te groot zijn. Dus 18 bewoners, en best wel wat medewerkers, hoppa, in die bus. Ik realiseerde me meten dat ik een van de langstgedienden ben. Ik leef nog. De levensverwachting op NAH schommelt tussen de twee en drie jaar, dus van veel oude vrienden die ik daar opdeed heb ik al afscheid moeten nemen. En dat blijf ik doen, vernam ik helaas bij thuiskomst…
Maar we vertrokken, en de regen gutste uit de lucht. Maar eenmaal in Drimmelen verscheen de zon, die ons gedurende onze 3 uur durende boottocht zou koesteren. De Zilvermeeuw is een fluisterboot, en voorzien van alle comfort en erg gastvrij personeel. De lunch die zij verzorgen is prima en ruim voorzien. Dus dat werd smikkelen. De route was in ruim sop uitgestippeld, dus veel spektakel aan flora en fauna hebben we niet beleefd. Maar niemand maakte zich er druk om. We waren er even helemaal uit, en werden goed verzorgd..!
Onderweg kwam ik erachter dat een gerezen vermoeden bij mij een bewaarheid is: sinds mijn langdurige griep ben ik doof geworden. Ik twijfel al meerdere dagen, maar nu, op die boot, met best veel mensen om me heen, ging ik het zeker weten. Ik hoop dat het tijdelijk zal zijn, maar vrees met grote vrezen…
Maar wat een leuke dag, en hoe komisch om te merken is hoe CVA zich dan manifesteert: veel prikkels maken de bewoners moe en al snel bij de afvaart viel de eerste al in slaap… Ook ik voelde me eenmaal weer aan wal moe, vooral lichamelijk. Daar kan ik dan van balen maar dit soort voldongen feiten zal ik moeten blijven accepteren.
Morgen dus een noodzakelijke rustdag, al wordt het een ‘grote’ dag. De expositie in Parrotia opent en..: Wij van Pont des Arts hebben heeeeeel groot nieuws..!