Het was stil vanmorgen op NAH Wiekendael… Het uitstapje van gisteren had er voor gezorgd dat iedereen rustig en tevreden was. Ik incluis.
Ik moest me sowieso kalm houden, vanwege de Opening van de expositie in Pont des Arts. Albert Busch, de kleinzoon van Pinneke Busch, de roemruchte piloot, met wie ik sedert het verschijnen van het boek ‘De Vliegende Doodskist’, een goede relatie heb, kwam de openingswoorden uitspreken. Het een en ander was tweetalig van opzet, zowel Nederlands en Frans, en wat kun je daar toch moe van worden. Frans is een prachtige taal, daar niet van, maar als je het niet dagelijks spreekt is het doodvermoeiend.
Gelukkig ontmoette ik best veel Nederlandstalige bekenden, zelfs goede vrienden. En dat stemde me heel goed. Er zou vanmiddag ook groot nieuws bekend worden gemaakt, iets wat a happy few om mij heen inmiddels al weet, maar ook nog even tot half mei over moet zwijgen. En dat vond ik jammer, dergelijk jubelnieuws voor me houden is lastig. Maar nee, ik mag niet voor de muziek gaan uitlopen, uit strategisch belang.
Dus dat doe ik dan ook maar niet. Schuilde een beetje bij een goede vriendin die mij wel begrijpt en het vertrouwen geeft dat dingen goed komen en dat leuke reisjes langs de Rijn gaan. Bijvoorbeeld.
We sloten af met een etentje bij De Bonnefooi, het weerzien met Albert Busch en zijn vrouw verdiende nog een onderonsje, en een heerlijk Marokkaans kipgerecht wat je daar bereid wordt.
En zo is er weer een dag voorbij. En weer mooie mensen ontmoet. En weer gemerkt hoe snel moe ik nog steeds wordt, en hoe pijnlijker des te langer de rust op zich laat wachten.
Maar leuke, lieve en goede mensen om je heen, sterke vriendschappen, beloftevolle gedachten en gevoelens, het zijn de werkelijke medicijnen die een mens sterker maken.
De dag is om, maar de gedachten blijken nog geïnspireerder dan daarvoor.
Waar gaat het toch allemaal heen..?