De treinreis van Roosendaal naar Zwolle, ik raad hem iedereen aan. Ook al heb je in geen van de haltesteden iets te zoeken. Ga toch maar. Doen. Het is een prachtige treinreis, vooral het traject na Den Bosch.
Ik moet in feite naar Enschede, maar het is verstandiger dat ik naar Deventer reis, en Zoë of Leo me daar komt halen. Overstappen betekent in mijn situatie, met mijn bagage, nogal een krachttoer. En in mijn geval is verspilde energie, kostbare energie.
Die kan ik beter bewaren voor kleine Lauren, nu al 4 jaar , en haar broertje Jasper van 1 jaar. Ze zijn verzot op hun opa en tonen dat ook, tot mijn geluk. Ik woon natuurlijk niet in de buurt en ik was altijd bang dat dit van invloed op onze band zou zijn, maar we genieten volop bij elke ontmoeting.
En ook hun oma Ingrid, ook al is ze ver voor hun geboorte overleden, ze koesteren haar foto en houden hem in de buurt.
Leo stond met de twee kleintjes op het perron me op te wachten, en reed ons naar Losser. Ik was behoorlijk moe. Herstellend van griep en een slapeloze nacht, ze begonnen hun tol te eisen.
Vroeg in bed, en na een weldadige nacht kleine Lauren al aan mijn bed, wat eigenlijk haar bed is. Een heus prinsessenbed, en opa mag daar zomaar in slapen.
Vanochtend had Lauren een boekje paraat, en ze vond het een goed idee als ik dat meteen voorlas. Want daarna moesten we een beetje opschieten want dan was het wassen, aankleden, ontbijtje eten en naar school gaan geblazen. En ik mocht de school zien, en ik mocht de klas zien, en haar hoekje en Juf Irma…
Dus opa las voor over een donker bos en over een slimme, dappere muis. En het liep allemaal goed af.
Bij school gekomen was Juf Irma heel blij Lauren’s opa eens te zien. Dat opa haar per ongeluk ‘zuster’ noemde, dat kun je opa niet kwalijk nemen. Opa heeft elke dag en al dagen, weken, maanden en jaren met zusters te maken, en die ruiken precies als juffen: fris en vrolijk..!
Daarna naar wat ongetwijfeld het hoogtepunt van de dag genoemd mag worden: Naar Hardenberg, waar mijn Vader-van-de-bruid-kostuum op mij wachtte. Samen met kleermaakster Linda. Zoë brandde van nieuwsgierigheid, ik had echter een grenzeloos vertrouwen in het vakmanschap van Linda, dus zo stapten we het naaiatelier binnen.
De onthulling van het kostuum maakte nogal wat los. Wat was dat knap gemaakt, en het paste weergaloos. Alle accessoires hadden we erbij : het gouden Picto-horloge, met zowel de wijzerplaat als de band in de kleur blauw van het pak, de grijze sneakers, de bretels, de lichtgrijze hemden, enkel de twee Stantonpetten waren nog niet binnen, maar wél de pet voor de feestavond. Met glimmers.., de keuze van Zoë.
Dus deze fase was succesvol afgerond. Ik wil de namen van Zoë en Leo nog onder het horloge laten graveren, omdat het vooral mag herinneren aan hun dag. De dag waarop ik juist dit horloge voor het eerst zal dragen.
Tevreden togen Zoë en ik naar Deventer, genoten op het plein van een heerlijke lunch en namen afscheid op het station.
De trein leek de weg te weten: Roosendaal recht zo die gaat…
Heerlijk om te lezen Aad! En pak staat je goed 👌