Vrijdagavond is het nu. En ik schrijf weer. De afgelopen week was dermate waardeloos dat ik m’n hoofd pijnigde over het feit of ik hier nog wilde wonen.
Het verlies van Jos en Arthur heeft me goed doen nadenken over mijn eigen positie, inziend dat ik in deze veranderende maatschappij soepeler meewentel als de organisatie die hier de zorg draagt. En dat mag je ze misschien niet verwijten. Net zo goed dat ik de nieuwe bewoners, die de opengevallen plekken zijn komen bemannen, niet kan verwijten dat zij nu eenmaal Jos en Arthur niet kunnen zijn.
Maar het maakte mijn week absoluut niet leuk, verre van dat zelfs. En dat het herstel van de griep zo tegenzit, en de opgekomen doofheid, het maakte het er allemaal niet beter op.
Maar na een goed gesprek met de leiding over dingen die beter en duidelijker kunnen, luchtte het gister enigszins op. En ’s avonds een bezoek aan het tweede Cultuurcafé van dit jaar, dat maakte het allemaal vrolijker, kansrijker.
Vandaag even wat rustiger aan, en met die gedachte ook opgestaan. Weer naar buiten, naar de Jumbo, even onder de mensen, even een bosje rozen. De accu van m’n scootmobiel lijkt razendsnel leeg te lopen, en met een sukkelgangetje keer ik in de veilige haven van Wiekendael terug. Gauw opladen, want vanavond wachtte de Clash.
De Clash is een Roosendaals initiatief voor jongeren die zich met kunst bezighouden. Er zijn workshops, er zijn masterclasses, er wordt van alles gedaan om de jeugd verder te helpen. Deze Clash was georganiseerd door Kenna, mijn protégé, en ik had met vriendin Gea afgesproken om na de vrijdagmiddagborrel eens een kijkje te nemen. Het een en ander zou zich afspelen in de boekhandel ‘All Book’d Up, en dat is sowieso een aangename plek om te vertoeven.
Het was heel leuk, en ik heb me terzijde gehouden wat de gesprekken betreft. Ik kan al mijn wijsheden en beterweetjes gaan spuien, maar daar wordt de ‘nieuwe’ fotografie in de toekomst gaan haar beter van . De jeugd moet haar eigen ideeën, technieken en vormgeving zelf ontwikkelen, in plaats van bestaand werk van welke fotograaf dan ook, te kopiëren.
Wat ik wél van mening ben, is dat er, nu de stad Roosendaal zo in ontwikkeling is, er uit deze groep jonge fotografen een nieuwe Stadsfotograaf gekozen moet worden, die bovendien steun vanuit de Gemeente krijgt.
Vanuit de Roosendaalse winkelstad bloeit straks een woonstad op in haar allermodernste vorm.
Daar moet een jonge fotograaf of fotografe mee aan de slag gaan, en de prachtigste beelden vastleggen voor de toekomst.
Dan pas richt Roosendaal zichzelf pas goed op…
Dat zou inderdaad mooi zijn, naast een stadsdichter een echte stadsfotograaf! 😀
Leuk om te lezen Aad dat het jou ook weer energie gaf! De passie delen voor fotografie kent geen leeftijdsgrenzen. Jammer dat we elkaar niet echt spraken! Wie weet een volgende keer!
Je weet maar nooit. Ik heb met diverse vrouwen in het Cultuurcafé gesproken laatst, en uiteraard inspireert dat velen..! 🙂