Het gaat allemaal niet lekker.
De woensdagmorgen gisteren werd van meet af aan lastig. Last van het lijf, last van moeheid en dus last van mezelf. Een signaal voor de verpleging om eens een en ander bij me te meten, en de uitslag was voor hen geen verrassing.
Om 11.00u lag ik alweer terug in bed, met het advies om daar ook maar te blijven. Dat is pas echt verdrietig, navelstaren naar de muur waar prachtige fotografie in stilte hangt en hopend dat het morgen wel beter zou zijn. Maar met hoop kom je er niet. Zelden…
Vanmorgen was het, ondanks de rust-uren van gister, verre van beter. Gammel zou een passend woord zijn, en ademnood een tweede. Ik had een belangrijke bespreking over Positiebepaling, het vertrekpunt voor het uitzetten van de lijnen. Hoe staan we, waar staan we en hoe staan we beter..? Dat achter de rug hebbende kreeg ik te maken met vier ogen van twee zusters die me vrij indringend aankeken. Twee ogen van m’n EVV-er en twee ogen van een zuster van wie ik goed slechts nieuws kan ontvangen.
De laatste nam het woord, en vertelde op rustige toon dat mijn lijf het allemaal niet meer aankon de afgelopen tijd, dat wat ik wilde. Ook al lijk ik voor m’n eigen gevoel weinig te doen, mijn lichaam kan het niet meer aan. Ook het denkwerk lijkt luchtig de zaken te behandelen, maar het vreet energie. Te veel. Vanaf vandaag wordt er per dag bekeken of, en hoeveel energie, ik zou kunnen verbruiken. Te weinig energie, dan gaat er een streep door de planning…
Dus m’n ritje naar de Jumbo ging sowieso meteen al niet door. Online bestellen is een optie. En verder: houd je gemak, want zoals het er nu voor staat is er zaterdag geen Record-day voor jou. Absoluut niet. Ik ontving het nieuws met gelatenheid, en liet me makkelijk vastpakken als troost.
M’n agoge kwam ook even erbij. ‘Vanmiddag bij mij even praten, goed ? ‘ We hadden al een afspraak staan, maar eerst even lunchen en daarna verplicht rusten. Maar van dat laatste kwam weinig. Ik zag veel kleine ideaaltjes in rook opgaan, en de grote, daar durfde ik al niet meer aan te denken.
Het gesprek met m’n agoge was ook even duidelijk. Het moeten wonen op NAH Wiekendael betekent nooit beterschap, ook al doe je nog zo je best. Blessuretijd is blessuretijd. Het dagelijks leven zoals iedereen dat beleeft, wordt te belastend. Alles vermoeit, geluiden, licht, indrukken, piekeren, verzinnen, bedenken, het valt allemaal onder de noemer ‘roofbouw’…
Het is niet nieuw wat er mij vandaag is verteld. Dat vertelde de neuroloog, toen, in 2018, aan mijn bed in het Bravis Bergen op Zoom, ook al. Dat ik bij mijn eigen uitvaart aanwezig was, toen op dat moment.
Dat ik het gevecht toen ben aangegaan en gewonnen heb, betekent niet dat ik mijn gelijk krijg. Ik ben niet sterker dan mezelf. Zeker na zoveel tijd niet.
Ik kan nog door, maar zal minder van het echte leven kunnen genieten. Meer in de luwte moeten blijven… Afgewogen doseren…
Het is nu even veel. Te veel.
Ik moet het eerst maar eens laten bezinken, dan komt de wijsheid vanzelf.
Dan komt de wijsheid vanzelf…
Klinkt bekend Aad van 16 jaar geleden. Neem jezelf in acht en houdt je taai. Toon W.