19 – 04 – 2024

Wakker worden na een diepe slaap betekent sowieso dat je mindset nog niet gevormd is en de dingen die je dwars zitten het eerst hun opwachting maken. Dat is zo, en dat verandert niet, totdat je goed en wel besef van de dag hebt.

M’n opkomend verdriet kreeg geen kans dankzij een jonge zuster die me kwam halen voor een douchebeurt. De badkamer verandert langzaam maar zeker in een spreekkamer waarin goede gesprekken bij warm kletterend water gevoerd worden. Bij jonge zusters merk je ook hoe de situatie op hun werkplek ze verandert. Ze groeien in hun vak, door de ontwikkelingen op hun werkplek. Door hun ervaringen met bewoners, in dit geval ik, waar een onzichtbaar fenomeen ervoor zorgt dat-ie veel dingen niet meer zonder hulp kan.

Momenteel ken ik m’n vijand niet. Direct na je herseninfarct weet je meteen wie dat zijn: Geluid, licht, beweging, kortom alles wat er direct om je heen gebeurt, is onverdraagzaam. En daarom was m’n huiskamer voor mij het liefst een stille, schemerige plek gedurende de eerste weken.

Ik dacht door mijn dagelijks leven in te richten door de dagen elkaar op te laten volgen door activiteit-nonactiviteit, mijn probleem aardig te beheersen. Het lijkt nu onvoldoende. Wat is er gebeurd..?

Of het moet zijn dat de emoties me geveld hebben. Het overlijden van Jos, en kort daarop Arthur, lijk ik als een flinke jongen doorstaan te hebben. Maar was dat wel zo..? En het thuisgevoel hier op NAH, volledig verdwenen, wat doet dat met me..?

Ik krijg moedgevende berichtjes via What’s App, ik weet zeker dat ze bij gaan dragen op de momenten dat het nodig is. Want die momenten komen, ongetwijfeld. En m’n best wel grote plannen, ik zal ze waarschijnlijk niet ten uitvoer kunnen brengen, sowieso niet zonder hulp. Dat is het verdrietige, het zicht erop lijkt ins blau hinein… En wat nu dan..?

Zo kom ik de dag door, slapend, piekerend, en tussendoor ook wat aan een fotorubriekje werkend. Voor morgen wordt dat wat aandacht voor een fotojournaliste, Greta Rybus. Niet dat ik zo onder de indruk ben van haar werk, integendeel. Maar ik wil graag door dat rubriekje de grote verscheidenheid in fotografie laten zien, en reken maar dat het altijd iemand zal inspireren. Dus het raakt altijd wel ergens een doel. Dat is een van de mooie kanten van fotografie. Slechts eentje maar.

Want er is zoveel meer…