Het ging al met al dus niet zo best, daar op Kamer 10. Vermoeid en pijn, benauwd, dat waren de toverwoorden. Voor een CVA-patient niet vreemd, maar toch het overwegen van een bloedprikje waard.
Al met al deed het mij op Koningsdag in bed belanden, terwijl de meute hier trouw zat te kijken hoe er gejuigd werd voor alles wat er in Emmen op straat passeerde.
Gelukkig kreeg ik welkom bezoek en hartelijke appjes: Wat lieve woorden, gebaartjes, peptalk voor de vuist weg. Het opsommen van wat openbare feestvierderij en kaartjes voor Blommenkinders en dat we ook nog gaan eten en die film ook nog maar niet alles tegelijk en we kunnen ook nog en of ik me maar even gedeisd wilde houden.
Nou, dat lukt me wel, terwijl er allemaal ideetjes door m’n hoofd spoken en kansen voor die en degeen.
En daar moest ik nu eens mee ophouden. Aldus twee zusters. Ze spraken me in de avonduren toe, niet ernstig, maar ook niet vrolijk. Ik moest eens niet het lot van de hele wereld op m’n nek nemen.
Dat ik pijn had wisten ze, maar op onbewaakt momenten zag ik er absoluut niet gelukkig uit. En dat is tijdens een medisch onderonsje besproken. Nu lijkt me een onbewaakt moment waarin geconstateerd wordt dat ik niet gelukkig ben vrij bewaakt, al was het door mezelf, en een CVA hebben waardoor je alleen op het gezelligste Kamertje 10 beland bent, nee, daar gaat iemand niet gelukkig van worden. Wel als-ie z’n lot accepteert en zichzelf leert blij te zijn met wat er nog is, en ik dacht daar vrij goed in geslaagd te zijn. Toch..? Maar het leven gaat onderwijl door. Dat wel.
Het kwam er toch op neer dat ik toch wel erg veel te verstouwen heb gehad, en inderdaad, praat nog even door en ik brul het er allemaal uit. Toegegeven: ik heb veel verdriet. Maar ik niet alleen. Want dat mag je nooit vergeten.
De huilbui heeft me opgelucht, kon ik ze vanmorgen vertellen. En ik zag er uitgeruster uit. En onder de douche hadden de Zuster van de Douchetour en ik weer dolle pret, ‘en wilt u bij het verlaten van de badkamer niet vergeten uw kostbaarheden mee te nemen, dit is het einde van de Douchetour, en denk aan uw zuster.’
Maar nu..? De komende dagen wordt ik wat extra bekeken, want er stevig sta ik nog niet in m’n schoenen, al was het enkel maar van de pijn. Ik wil nog niet aan de pijnstillers, en als het leven maar weer wat vrolijker oogt, en ook is, dan lukt dat wel.
En morgen schijnt de zon. En vanavond hagel. Blij dat ik in dit land woon. Blij dat je hier gelukkig kunt zijn. Zolang als je het geluk maar wilt blijven zien…