Het is al een paar dagen geleden dat ik mijn dagelijks blogje schreef.
En dat is niet omdat ik geen tijd of inspiratie had, ook al gebeurde er veel.
Ik merkte dat gedurende de afgelopen weken. Natuurlijk rustte het verdriet om Arthur en Jos wel in me, maar op een manier die mijn gemoed niet negatief beïnvloedde.
Het was meer het verlies van de gezamenlijke woonsfeer. De nieuwe bewoners, en zij kunnen daar ook niets aan doen, brachten een andere sfeer mee naar binnen. Een sfeer van zwijgzaam naar een onzichtbare horizon staren, en sfeer van geruisloos en tergend langzaam om je heen bewegende rolstoelen, het ziet heel vreemd, het voelt heel naar. En dus wilde ik dat gevoel niet overdragen, mensen moeten iets met je schrijfsels kunnen, meen ik.
Ik, en een handvol anderen, zijn hun ‘thuisgevoel’ kwijt. Aan het personeel kan het niet liggen. Zij doen hun best en moeten al te veel. Dus tja, ik heb het gevoel iets heel kostbaars kwijt te zijn, het is nu pas dat ik dit vaststel. Tegelijkertijd ben ik me terug gaan trekken. M’n longen doen zeer van het vele hoesten, waar ook geen eind aan lijkt te komen, m’n benen willen steeds minder en de conditie is ver te zoeken. Intussen sierden oranje vlaggetjes de ruimte, had de kok echt zijn best gedaan om een oranje maaltijd op heerlijke wijze klaar te maken, dus daar lag het allemaal niet aan.
Een handvol zwijgenden om mij heen, die niet door familie of bekenden waren opgehaald om het koningsfeest te vieren, zij aten het zwijgend op. Er was geen feest in hun tent.
Dit blogje is hopelijk een somber tussendoortje, ik hoop op beter. Niet direct hier binnen, dat verwacht ik niet.
Maar buiten, daar gaat intussen een leven door..!