De laatste dagen voel ik mij in een twilight zone. De zusters om mij heen merken op dat ik zichtbaar aan het opknappen ben, maar ikzelf merk daar niets van. Hoewel, niets is een groot woord. Want ook vriend Alfred merkt het op, en hij meldt dit op serieuze toon.
Ik krijg weer behoefte om de Oude Begraafplaats op te zoeken. Alleen met m’n camera, daar waar de historie brekend scheuren vertoond en verhalend laten weten dat het ooit toch echt allemaal zo was. Ooit.
Vele granieten dekstenen vertellen dat zij die eronder liggen dat zij wachten op die laatste dag, de Dag des Oordeels. Ik vraag me af of ze ook hebben betaald om hier te wachten op die dag, en worden die zware grafstenen dan gewichtloos… Wie zal het weten.
Grote zwarte vogels zweven met gespreide vleugels tussen de zerken door, de gescheurde, met misplaatste trots ogende beeldhouwwerken. Het is nu dat de jonge plantjes daar hun beschutting vinden, om uit te groeien tot vaak de prachtigste versiersels waar op hun beurt dan weer vlinders hun werk doen.
Al fotograferend kom ik tot de conclusie dat na anderhalf uur het met mijn energie wel gedaan is. Ik zal weer een uurtje slaap nodig hebben en het liefst drie-en-een-half uurtje later wederom.
Het zijn de kleine dagelijkse wetten die mijn CVA mij oplegt. Ik mag daar wel eens een dag dan ongestraft van afwijken, maar meer ook niet. Dan komen de pijnen overal vandaan, dus je leert je wel aan de orde van jouw dag te houden.
Gisteren werd het ontegenzeglijk de 4e mei. Een datum die voor mij belangrijk is, na alles wat ik heb gelezen en gezien betreffende de oorlogen van toen, en nu. Maar de 2e wereldoorlog, die zit toch het meest, en het diepst in mij. Misschien omdat mijn ouders het gesprek daarover ontweken, hoewel ik destijds geabonneerd was op de verzamel-encyclopedie “Bericht van de Tweede Wereldoorlog” en mijn interesse enorm groot was. Later ben ik natuurlijk in België, Luxemburg en Frankrijk op zoek gegaan naar de sporen, of liever gezegd littekens uit die tijd, en die van de Eerste Wereldoorlog. Ook zo’n oorlog waarin de idioterie zegevierde…
Op dagen zoals gister ben ik blij met m’n vrienden. Die hechten eraan bij elkaar te zijn, met mij erbij. Bij hoogte-, maar ook bij dieptepunten. En gisteren, toen we stonden te druipen van de regen bij het Monument in de Parklaan, kreeg ik een warm gevoel toen één van de jonge dochters zich bij ons voegde. Zwijgend, maar met een liefdevolle knipoog.
Het blijkt dus dat we de boodschap die we door hebben willen geven, ontvangen is. Nooit meer oorlog…
Dat is een zwevende mijmering. Immers, onze wereld staat in brand. We kunnen ervan vinden wat we willen, maar brand is brand, met haar pijnlijke, vernietigende werking. Hoe dan ook.
Vanmiddag vieren we onze vrijheid, op het Tongerloplein, waar veel vrienden en bekenden zich plegen te verzamelen om met elkaar te drinken, en te drinken, en te drinken.
Maar net als vorig jaar, is het gevoel bij velen dubbel, beladen.
We blijven vieren, zo lang we kunnen. En ik sla m’n rustmomenten ervoor over. Dat zal ik morgen merken, maar je hoort mij niet.
Dat is een keuze. Mijn keuze.
Want ik leef in vrijheid. Ik mag kiezen…
Pracbtig Aad 💛🧡💛🧡💛