09 – 05 – 2024

Ik schrijf niet vaak ’s morgens aan m’n blogje. De ochtend vraagt vaak andere dingen dan enkel schrijverij. De ochtend brengt ook vaak onverwachte dingen met zich mee, waardoor alle voornemens en plannetjes een andere schikking krijgen.

Zo bleek ik onverwachts aan een huiskameroverleg deel te moeten nemen, terwijl er een afspraak met m’n bewegingsagoge stond. Voorheen was Jos daar heel stipt in, die zorgde wel voor een duidelijke agenda en herinnerde je anders wel mondeling met barse stem eraan hoe de dag eruit zag.

Maar ja, Jos is henen en nog steeds herinneren dit soort akkefietjes aan zijn aimabele aanwezigheid hier. Jos zal altijd meer als een foto zijn…

Van de drie ‘praters’ die normaliter wel wat zinnigs te zeggen hadden tijdens zo’n overleg is er nog ééntje over: moi. Dus blijf ik er maar bij.

En toch is het lastig. Bijzonder lastig voor de medebewoners die zich wel willen, maar niet kunnen uiten. Enorm frustrerend. Of zij die dankzij hen CVA gelaten blijven, en aldus alles laten passeren.

Er was leuk nieuws: er was budget om de tuin en de terrassen aan te kleden, hoe leuk was dat..?

Op de vraag kwam dus geen respons. Het besef kwam bij een aantal niet binnen. Mijn hand ging als vanzelf de lucht in, al staat mijn zwakke motoriek plantwerk niet meer toe.

Een eindje verder zag ik Ad’s hand omhoog gaan. Zo goed als eenbenig en 77 jaar, maar hij gaat de uitdaging aan. En aldus is het ’t duo Ad en Aad weer die het gaan doen, maar tegelijkertijd moeten beseffen dat we niet het lot van iedereen op ons schouder moeten nemen. Daar krijgen we last van, is de waarschuwing, en bij mij is dat ook gebleken.

Maar ach, we hebben budget en we mogen op plantjesjacht, dus we zijn maar weer eens weg. Want zo is het toevallig óók nog een keer..! We zijn wég, en daar hebben we wat voor over…

De volgende dag stond een lunchafspraak met Mariska van het OLT Nispen te wachten in m’n agenda. Mariska ken ik al vrij lang, nog uit mijn krantentijd. Een vrouw die ik bewonder vanwege heel veel eigenschappen en daarbij haar doorzettingsvermogen. Je gaat er niet mee kuieren. Nispenaren, en niet alleen zij, weten dat. Maar ik ook en ze wilde weer eens bijpraten, en dat is voor mij ook wel eens goed. Zo bijster gaat het niet de laatste tijd…

De avond bracht de wekelijkse ‘mannenavond’. Alfred, Gerben en ik. Gedrie. We hadden Oppenheimer gepland staan en wat docu’s over die tijd waarin het met Japan helemaal misging. Een vreselijke tijd…

Gedurende de middag en avond manifesteerde de pijn en de vastzittende hoest zich weer, die mij al sedert lange tijd keer op keer nekken. Ik word er nogal wanhopig van en het geplande uitstapje naar het Wilhelminaveld in BoZ, waar een paar goede bands hun opwachting zouden maken, werd mij meteen afgeraden. Ik voegde mij in dat advies, want ik voelde verdomd goed aan m’n lijf dat het niet ging lukken. Pas op de plaats, morgen wil ik weer alleen zijn, mijn pijn hoeft niemand te zien…

Maar vandaag feest, en de telefoon rinkelde van blijdschap. Op het beeldschermpje verschenen vrolijkheid en guitigheid, Jaspertje en Lauren, en natuurlijk m’n jarige Zoë en haar aanstaande man Leo, onder de stevige blauwe plekken als herinnering aan het paintballgevecht tijdens zijn vrijgezellenfeest. Ze zijn nu vakantie aan het vieren in het prachtige Toscane…

En aldus mijmer ik weg naar die Moederdag in 1993, de mooiste dag in mijn leven. Dat kleine wondertje van een weerloos meisjedat me deed voelen hoe ik mezelf nog nooit gevoeld had.

Het gevoel dat er een toekomst wachtte waarin alles iets beter zou gaan, iets mooier, iets wonderlijkers dan ooit tevoren. En ik was blij, blijer dan ik me ooit gevoeld had en in Ingrids ogen leefde het geluk op. Hoe mooi…

En iedereen om ons heen was blij… Het leek voor altijd blij…

Op het schermpje van m’n telefoon zie ik nu en hoor ik Zoë’s gezinnetje, zo blij, zo blij, zo blij. En dan lijkt het of alle verdriet overwonnen is…