Een blog bijhouden is lastig, als er van je verwacht wordt een aantal onderwerpen terzijde te houden, of liever: erover zwijgen.
Jullie hebben het allemaal gemerkt, althans, als je mijn schrijverij volgt. Vele, vooral Roosendalers, weten dat ‘onze’ Galerie Pont Des Arts op zoek was naar een nieuw onderkomen. De Brugstraat bleek vanwege haar ligging in de volle zon en haar glazen pui niet zo best voor de werken die er hingen, en we verlangden naar wat meer ruimte.
Ik liep met mijn droom over een fotogalerie rond, en we hadden nog meer ideeën. Nu ben ik slechts Art Director en heb een adviserende rol, met andere woorden: ik hanteer de portemonnee niet. Dus, toen een geschikt pand zich aandiende, en wel midden op de Markt, kon ik wel drie slagen in de rondte dansen. Maar nee, zwijgen was de strategie, en dus gezwegen…
Het pand verkregen we via Volop, die zich met de leegstand in Roosendaal bezig houdt. Pas als Volop met het nieuws naar buiten kwam, dan mochten wij onze blijdschap tonen. Deze week verschijnen er diverse publicaties, in diverse bladen en ook op Zuidwest TV. Pont des Arts ‘leeft’ weer, we gaan een uitgebreide expositie in het teken van de Roosendaalse Wielerzomer brengen waar iedereen de vingers bij aflikt en de ogen op steeltjes gaan staan.
Intussen ging het niet best met mijn gezondheid. Overleef je een CVA dan is de tijd die je nog rest in feite blessuretijd, en mag je blij zijn met elke dag die je gegeven is. Dat kan niet altijd blijven duren, al wil je nog zo graag.
Ook ik begon in te leveren. Het lopen ging slechter, steeds meer pijnen en pijntjes gingen zich manifesteren en ik had steeds langere rusttijden nodig na elke actie van belang. Gelukkig heb ik vrienden die daar rekening mee houden en me ook alle ruimte geven, want tijd vragen is lastig, zo zit onze maatschappij nu eenmaal in elkaar, toch..?
Het was de griep die me uiteindelijk nekte, en een behoorlijke duw gaf. Van alles geprobeerd, maar de hoest en benauwdheid verdwenen niet, alle medicatie ten spijt. Niets meer te doen.
Groot verdriet bij mezelf, groot verdriet bij NAH en gelukkig ook nog mensen om me heen die de Freek de Jonge-mentaliteit koesteren: DAT ZULLEN WE NOG WEL EENS ZIEN !
En daar houd ik het op. Het is gezegd, het is gezwegen en we gaan door zoals we gingen. Ik nog iets rustiger, en een noodgedwongen aangepaste mindset.
En dan zullen we het nog wel eens zien… 😉
Aad, jij bent met zo veel dingen bezig dat zelfs een “gezond” persoon dan soms zou moeten bijtanken. Met “mijn beperking” zou ik al jouw activiteiten zeker niet kunnen behappen.
Jouw lichaam geeft het aan, ook al wil eigenlijk meer en meer….
Geniet van je overwinningen, want dat zijn er nog al wat de afgelopen jaren!!!!
Sta daar op de “wat mindere dagen” bij stil.
Gefeliciteerd met weer een overwinning die je nu eindelijk openbaar mag maken.
Respect voor wat je allemaal doet!!!!
Dankjewel Esther. Ik hoop je gauw weer te zien, ergens bij de Moriaan of zo… 😉
Stiekem snode foto plannen maken; ben heel benieuwd!
Sterkte met alles,
We zullen nog wel eens zien 😉
Geweldige mentaliteit, daar kan ik me ook helemaal in vinden.