27 – 11 – 2024

Gisteren was het dan, die datum. Zo’n dag die je dacht goed ingepland te hebben, maar dan toch anders verloopt.

Mijn verjaardag. Heel anders naar toe geleefd dan anders. Dit jaar begon het lijf te horten en te stoten, pijn te doen, en een remedie leek niet zo snel te vinden.

Gelukkig nu wel.

Dus ik twijfelde. De 69 leek een utopie terwijl ik moedig doorging. Immers, er moest onder meer een boek af.

Nu zo’n vier weken geleden waarin ik moest accepteren voortaan mentaal bij te tanken, en uit te vinden hoe dat moest…

Nu is het getalletje 69 een vrolijk figuurtje geworden. Een figuurtje dat, als ik door m’n wimpers tuur, een ronddraaiend zonnetje met staatrtjes zou kunnen zijn. Een zonnetje dat wenkt, mij uitzicht biedt.

Ik kocht een analoge camera, een dubbeloog. De camera is net zo oud als ik, en ik ga weer negatieffilm gebruiken. Ik ga even tegen de digitale stroom in. Want fotograferen met meer overweging, met meer tijd om het resultaat af te wachten, geeft de voldoening die ik toen voelde, aan me terug.

Ik merkte dat mensen om me heen mee gingen leven, naar mijn verjaardag toe. Het leek hen zichtbaar goed te doen. Een groot feest wilde ik er niet van maken. Ik keek eerder uit naar de zondag voor mijn verjaardag, wanneer Zoë met haar man en kindjes mij zouden komen feliciteren.

Dan zou blijken dat Sinterklaas bij Opa een serveerkar vol pakjes achtergelaten had, want ja, met Sinterklaas weet je het maar nooit. Het werden een paar mooie uren, maar ook dan onttrekken de emoties je mentale krachten uit je lijf.

Ook dan kun je denken aan Wat Mooi, en tegelijkertijd Het is Mooi geweest…

Als dan je feitelijke verjaardag er is, er vlaggetjes aan je deur en je eetkamerstoel hangen, dan moet je het echt ondergaan. Je bent het middelpunt, krijgt kussen van de zusters, de traditionele fles badschuim wordt je toegestopt in een sjieker papiertje als dat van de betreffende winkel waar het vandaan komt.

En verder wilde ik geen poeha. Ik had 44 Speculaaspoppen gekocht om te trakteren, daarmee hopend het ‘Koffiemoment’ te verbannen uit mijn huiskamer. Laat iedereen nu maar genieten van hun speculaaspop, als ze mij maar met rust laten.

Die rust werd mij wel gegund, maar ik ontkwam niet aan de aandacht van sommige mensen uit mijn ‘kringetje’.

Ik kreeg enkele boeken, die me er , nu na zes jaren, toe gaan zetten om weer proberen te gaan lezen. Heerlijk weer proberen weg te dwalen in een boek, zoals ik jaren van mijn leven lang heb gedaan. En terwijl de felicitaties via Facebook binnenstroomden bleek dat het getalletje 69 écht een zonnetje is dat mij alle kansen biedt die ik maar wil aangaan.

Mits ik maar wat beter op m’n mentale ‘ik’ let. Ik mag best wel wat minder voor een ander, en wat meer met mezelf bezig zijn.

Pak m’n hand, en stuur me maar.

Er wacht een kroonjaar: 70…