De dag van het RAC-bal in Wiekendael. Het RAC is een toegewijde club rijksambtenaren die er zorg voor draagt dat er voor de mensen in de tehuizen en het ziekenhuis ook carnavalsfeest gevierd kan worden. Immers, veel bewoners kunnen niet meer naar buiten, of zijn op een andere wijze niet in staat het carnaval te ondergaan.
Eén van de activiteiten van het RAC is het inzamelen van fruit en lekkernijen, om dit leuk verpakt in groene tasjes uit te delen in de verzorgingscentra. Vervolgens bezoeken de RAC-boeren, met Het Drietal in hun midden en vanmiddag ook de burgervader, de tehuizen. Er zijn muzikanten bij, zangers en zangeressen en het wordt een werkelijke beleving. Wiekendael heeft het voordeel een cirkelvormig atrium te hebben, waar de polonaise van rolstoelen en rollators een voortdurende rondgang kan maken. Het is daarom dat veel bewoners er naar uitzien, dat RAC-bal. Vaak wordt dat maar al te makkelijk onderschat.
Er zijn ook bewoners die er niet meer tegen kunnen, al die drukte en lawaai. Maar toch hebben ze dat gevoel van carnaval op komst, in zich, op één of andere manier. Het is de magie van de beleving, van het samenzijn, van het even zonder zorgen willen zijn. Ik ga het niet proberen uit te leggen, want ik ben een ‘grijze tullepetaon’. Kzij nie in Roosedaol gebore… 😉
Ook zijn er wat plichtplegingen, is er wat ceremonie, worden er versierselen uitgereikt en er gaat nog wel eens wat mis. Zo zou ik als vertegenwoordiger van het Wiekendael Spoor een replica van de Tullepetaon in ontvangst mogen nemen uit de handen van de heer Jaap Tuk, maar het beeld ging met sokkel en al de verkeerde kant op. De burgemeester wilde de Tullepetaon graag even in handen hebben, waardoor het uiteindelijk aan de hand van die foto leek of hij hem aan mij ging overhandigen, wat dus niet zo bedoeld was. En dan was er nog de Priens: Prins Wiebe, altijd mijn buurjongetje geweest. Nu het middelpunt van het feest. En er waren mensen die ik ken vanwege en door het carnaval, en die ik zo graag zie. Ik zou graag met hen het feestgedruis ondergaan, maar ik doe het niet. Al was het alleen maar omdat ik fit wil zijn, voor als de wat zwaardere dagen komen.
Maar niet getreurd; volgend jaar is er weer een carnaval, en kan ik er misschien bij zijn. Ik zal het nooit meer kunnen beleven als toen, toen ik met vlijt en camera er alle vier de dagen in dook.
Maar ja, dat was toen…
Aanpassen maar weer.. altied weer.. houd moed 💛💚