Vandaag was een ‘afsprakendag’. Zij die met regelmaat mij willen bezoeken om gezellig wat te praten weten dat ik ‘kantoor hou’ ten rechter of ten linkerzijde van de hoofdingang.
Ik begon al met een portretafspraak. Daarvoor had ik de kapel gepland, niet alleen voor muziek een ideale plek, als Kaatje, Peter en ik er ons terugtrekken, maar als daglichtstudio heerlijk om in te werken. Het leverde dan ook een mooi portret op, zonder meer. Ik kan het nog…
Daarna een onderhoud met mijn arts. Ze wilde mij graag op mijn kamer spreken. Onze relatie is gedurende mijn tijd hier vanzelf klip en klaar geworden, en het werd gezien de gebeurtenissen met mijn lijf de afgelopen weken eens tijd om met elkaar van gedachten te wisselen.
Na mijn rusttijd kwam een jonge fotografe me bezoeken. Professioneel en best wel wetend wat ze wil. Ze heeft een diepe voorkeur in haar passie: de analoge fotografie. De fotografische techniek waar fotografen als ik uit voortgekomen zijn. ’s Nachts vol gedrevenheid met m’n lange haar hangend in het ontwikkelbad, waar ik ‘op de loep’ mijn afdrukken in de schaal tot opperste perfectie bracht. Ik bedenk ineens dat ik mijn vrienden van toen, ze heetten Max, Petrine en Andrea bijvoorbeeld, nu nog via Facebook ontmoet. Uiteraard waren er ook individuen, soms zelfs hen, die zich familie noemden, die graag ‘gebruik’ van zo’n aanstormend graficusje maakten.
En zo gingen mijn gedachten ongemerkt terug naar die tijd, waarin ik met emulsies experimenteerde, met chemie, met korrel en met allerlei belichtingstechnieken. In mijn kast in Wiekendael herinneren rode Kodak-negatievenalbums aan die tijd. De jaren “70 liggen besloten in celluloidstrookjes die keurig gearchiveerd de aanzet gaven voor mijn latere leven, waarin dagelijkse fotografie een geluksfactor betekende. Je hoefde veel minder je gedachten en gevoel voor schoonheid in woorden uit te drukken, je had er immers beeld van, voor zover men dat wilde zien…
Nu, 50 jaar later, roept een levenslustige fotografie dit alles weer op. En ze heeft gelijk: De schoonheid, de korrel van metallisch zilver en vooral de romantiek van de analoge fotografie, is digitaal niet te evenaren.
Tijdens ons gesprek maak ik een foto van een rokend stel, buiten in de regen. Zo doe je dat…
Zou dit vervolgd gaan worden..? Ik denk het wel…