Wat een dag wat een dag wat een dag…
Een dag die blijheid opriep, zonlicht, frisse neuzen…
En aldus toog ik op pad, meteen mijn postpakket ophalen, en meteen door naar de stad. Ook daar heerste vrolijkheid. Ik belandde bij de bloemenwinkel verderop op de Nieuwe Markt. Bloemenwinkels zijn altijd blij, en wie weet stonden er de twee plantjes waarnaar ik op zoek was. Groen. Uitdagend. Wie weet..?
De eigenaresse getuigde van lente: ‘Iedereen gaat rechter lopen, heb je het gezien..? De zon schijnt..!’ Welke namen mijn plantjes hebben, ik verstond ze maar half. Maakt ook niet uit. Ze herinneren vanaf nu aan de vrolijkheid die aan de dag werd gelegd, tijdens de aankoop. En ik liep rechterop. Echt waar.
Daarna nog overleg in het kader van het Belevenissenfestival. De communicatie, hoe strak georganiseerd dan ook, begon een beetje mank te lopen. Dat gebeurt als passie in het spel komt. Komt goed, zei Kee Kop. Maar het kost je tijd.
En de middag kwam. De vrijdagmiddag waarop ik wekelijks ‘De Borrel’ beleg. We drinken de week uit. Bewoners van NAH, hun familie, hun vrienden, hun geestverwanten. Waarvan sommigen aarzelden ditmaal, en dat is niet gek. In de borrel lag het afscheid van Jos besloten, en iedereen houdt op zijn of haar manier van ‘m. Dus tja, lastig om te beslissen. Ga ik wel, of ga ik niet…
Voor mij wat minder. * qui non sentit, laedi se non patitur * Soms gaan dingen zoals ze moeten gaan, dat werd snel duidelijk. Dus ik richtte me op.
Zodoende, ik begrijp de beslissing van Jos, zijn beslissing gevoed door een helder inzicht in de toekomst, en zich omringd wetend door heel veel mensen die zielsveel van hem houden, en inzien wat een inspiratie er van zijn leven, en nu ook zijn weloverwogen dood.
Dus begonnen Jos, ik en Ad, gedrieën aan de borrel, al snel werden stoel na stoel en tafel en stoel na stoel na stoel aangeschoven. Mensen met de moed in zich om van dit moeilijke moment van afscheid iets moois te maken, tot we allen gierden van de pret.
Ik dank via deze weg hen allen. Of ze nu Marianne, of Joke, of Alfred, of Peter en nog zo een paar heten. En Jos, dankzij zijn knappe manier om het vaandel hoog te houden.
De vrijdagmiddagborrel zal ongetwijfeld nooit meer voorbij gaan als we niet eventjes memoreren aan Jos. Ons aller Jos, in ons aller harten.
Voor altijd…
Ay ay ay… mede-leven-mede-mede…… strugggle… houdt moed jullie allen.. big hug..
Iedereen die ik een leven lang als familie, zelfs ook naasten had beschouwd, onderwierpen me aan kruisverhoring, vonden er het hunne van, of zelfs dat niet. Ik werd beschouwd als gek, iemand die snel gedumpt moest worden. Iemand in zijn zwakste toestand krakend. Gek verklaard voor altijd.
Ik wil nu toch even reageren op dit stukje Aad
Steeds weer zet je ons als familie in zwart daglicht.
Echter ben je zelf de gene geweest die de deur dicht gedaan heb en niet wij.
Waarom…. Kunnen wij jou te goed,werd het heet onder je voeten.
Dit gezegd te hebben sluit ik de deur nu echt voorgoed
Het ga je goed
Je nichtje
Jammer dat je niet weet hoe het vergaan is. Ik heb echter de passage weggeghaald, omdat het niet mijn bedoeling was te kwetsen. Het is mijn beleving geweest, dat staat er nu ook als correctienoot aangegven. Moge dat duidelijk zijn.