Vanmorgen mocht het Pasen worden wat mij betreft. Een vreemde zuster betrad mijn kamer en dat lichtte al een tipje van de sluier van de dag op. Groenhuysen had in een poging zoveel mogelijk zorgzusters die dat wensten vrij gegeven, en wat vervanging ingevlogen. Vrij snel zat ik al aan tafel. We hadden besloten bij NAH geen brunch te organiseren, maar gewoon te ontbijten. Sommige bewoners met een CVA hechten aan ‘vaste’ dingen, en hebben het liefst dat er niets verandert in de dagelijkse gebruiken. Dat vermoeid alleen maar.
Vandaar gewoon een ontbijtje, maar wel opgeleukt met bakkerslekkernijen. En paaseitjes, o zo veel. Men schijnt te denken dat de hoeveelheid eitjes de kwaliteit van deze feestdagen bepalen, met als resultaat dat je er niet doorheen gegeten komt.
We waren maar met een handvol, maar duidelijk van plan het gezellig te maken. Ik had even geleden mijn buurman, die altijd op de markt had gestaan met een cd-kraam, op het idee gebracht om een seniorendiscjockey te worden. Immers, hij kent enorm veel artiesten, bandjes en nummers waar ik nooit van heb gehoord en heel leuk zijn. Hij zou er wat mee omhanden hebben, en wie weet een centje verdienen.
Het was niet tegen dovemansoortjes gezegd. Vanmorgen zocht hij onder het ontbijt de vrolijkste nummers op en ik moest er dan een playlist van maken. Hij denkt dat het heel wat is, een playlist maken, en ik laat het maar zo. Nooit mensen wijzer maken als ze zijn, als ze zelf vinden voldoende kennis voorhanden te hebben.
Dus het ontbijt, daar kwam geen einde aan. Hit na hit na hit. En m’n overbuurman bleef maar etenswaren onder z’n neus stoppen, het werd vermoeiend veel te gezellig. Mijn verkoudheid kwam ook wat los, dus ik kon m’n plezier niet op. Voor even.
Alvorens te beginnen aan de lunch, die dus inderdaad meer op een brunch leek, toch maar wat rust genomen. You’ll never know…
Pasen, we zullen de dagen hinkstapsprong-gewijs door moeten brengen, anders redden we het niet.
Maar de playlist komt er..!