Een zaterdag vol beloften, sowieso qua weer. Vanmorgen m’n gemak maar gehouden, de afgelopen week voelt fysiek niet goed, jammer genoeg.
Vroeg in de middag moest de pop met het 100 jaar oude vliegenierspak die een week in Parrotia tentoon had gestaan terug naar Seppe.
Het was gezellig druk daar. Veel volk, veel parachutisten en kijkers natuurlijk, en in het Vliegend Museum stonden wat nieuwe aanwinsten. Prachtige kisten..! Sinds ik bekende ben van de mannen daar neem ik moeiteloos hun jargon over. Nu nog wat PME-legend kleren en ik kan zo instappen.
Maar de pet en een getint glas uit z’n rubberen pilotenbril… ze ontbraken allebei, dus weer met gezwinde spoed terug naar de expo over Antoine Saint Exupery. En jawel, daar was de vliegenierspet, maar het vliegeniersbrilleglas was nergens te vinden. Of we ‘m ooit zullen vinden..? Ik vrees met grote vrezen. Dus heeft iemand zo’n getint stukje ‘glas’, dan houdt Pont des Arts zich aanbevolen..! Je weet maar nooit…
Maar Seppe was leuk, en wat triest is het toch dat Breda haar naam aan dit charmante vliegveldje heeft kunnen verbinden. Dingen kunnen raar gaan, zie je wel…
Bij Wiekendael was er weinig spectaculairs te beleven. Nou ja, m’n band was lek. Dat gebeurt regelmatig hoor. De route door de Kalsdonksestraat, via de Molenstraat linea recta Bloemenmarkt en Markt, is niet helemaal verschoond van scherpe voorwerpjes. Een hybride band kan toch wel wat hebben, maar toch…
In de Binnentuin waren wat vrijwilligers druk in de weer met het Wiekendael Spoor. De zomerse spulletjes van vorig jaar, zoals lampionnetjes en maar van dat Actionwaar, het zag er allemaal niet meer zo vrolijk uit en werd dus verwijderd. Verder werd er veel gemetseld en kijkers te woord gestaan. Leuk is dat, mensen zien enige beweging en komen direct kijken en leveren gezellige praat.
En voor je het weet is er een monteur geweest, zit je achter je bordje nasi met saté en ‘dan is diejen dag ok wir om’…
Nou ja, bijna dan…