Dat de griep dit keer een hardnekkige is, en dat de vastzittende hoest nu na toch al tweeënhalve week nog steeds vastzit, moge duidelijk zijn.
Het vermoeid heel erg, in elk geval. Het eerste doelpunt van Oranje tegen Duitsland gisteravond bracht bij mij de adrenaline niet op gang, zo constateerde ook de avondzuster die me in bed stopte met het voorstel daar maar eens 10 uurtjes in te blijven. Uiteindelijk zouden het er 10,5 worden.
Aan de ontbijttafel bemerk ik toch weer het effect van mensen missen en welkom heten. De rust is er een beetje uit, en alles wordt met grapjes opgelost.
Nu blijkt pas wat voor een sterk bindmiddel de persoon van Jos is geweest, en hoezeer eenieder wat argwanend tegen de nieuwe bewoner aankijkt. Wat weet hij over de ongeschreven wetten en regels, die een hechte groep als de onze bijeen houdt..? En hou krijg je uitgelegd aan sommigen wat er precies gaande is..? Intussen is er immers een tweede medebewoonster overleden…
In de loop van de dagen zal het wel lukken. Als ik me nu maar eens fitter voelde, van die vastzittende hoest en verkoudheid af was. Vandaag in elk geval niet… Dus voor een groot deel zal het wel weer ‘liggen’ betekenen, m’n gemak houden.
En oppassen voor piekerspoken, die liggen nu op de loer, want je bent je kracht kwijt. Ik verdwaal in een tekst over de Georgiese violiste Lisa Batiasvili, en over het Prinsengrachtconcert 10 jaar geleden, waarin zij ‘Erbarme Dich’ speelde, vlak na de verschrikkelijke ramp met de MH17. Mooie vrouw, mooie viool, en lichtjes op de Prinsengracht.
Een prachtige uitvoering, die ik morgen zal aanreiken in aanloop naar Pasen.
Morgen Witte Donderdag, zijn we er nog bij..? 😉
Rustig aan, Aad. Morgen Witte Donderdag, vrijdag Goede Vrijdag waar de haan 3x kraait en zaterdag…Stille Zaterdag. Hou je goed 🍀
Ik zal aan je denken, Asha..! 🙂