April doet wat-ie wil. Typisch zo’n volksuitspraak die nog steeds een waarheid in zich heeft, ondanks de verschuiving waarin de natuur zich bevindt.
Dus een zonnetje in de ochtend, maar daar bleef het voor even dan ook bij. Ik had geen zin om op pad te gaan, mede beseffend dat het weer in een handomdraai wel eens om zou kunnen slaan. Donder, hagel en bliksem, dat wachtte vandaag.
Ik had veel foto’s voor een opdracht te bewerken, dus ik kleedde mij in binnenblijftenue. Heel vreemd misschien, maar de handeling alleen al brengt dan gezelligheid met zich mee. Voor het overige heerst de stilte in NAH. We proberen het op te lossen door samen in het Atrium koffie te gaan drinken, maar dat helpt voor even. De domper dwaalt door de ruimte.
In de loop van de middag wachtte mij wel een verzetje: men zou mijn corset aan komen trekken, om te zien of er nog iets bijgesteld moest worden. Er stond geen duidelijke tijd bij, dus ik schoof voor de verandering maar eens in de grote wachtkamer van Fysiotherapie bij. Het is een gezellige wachtkamer, de mensen babbelen met elkaar, luisteren naar elkaars verhalen. En de treinen van Wiekendael Spoor staan er in de vitrines.
Het is niet een en al vrolijkheid. Ik sprak een oude, maar montere man in een rolstoel, die vertelde dat er van hem na een frontale botsing eigenlijk niets meer over was. Benen weg, van binnen alles kapot en verder zal ik niet in de details treden, maar het was een wrede vertelling. Maar ook een op een wijze verteld die bewondering in mij opriep. Wat kunnen mensen vaak sterk zijn…
Ik trok mij weer terug in mijn kamer, in gedachten zoekend naar oplossingen over hoe nu verder hier, of wellicht ergens anders. Maar ergens is ook altijd wel wat, en zo sluit het cirkeltje dan weer. Bovendien hebben mijn medebewoners me nodig, merk ik. Ze hebben mijn relativeringsvermogen nodig, dat in elk geval. Het besef van ‘het kan altijd erger’…
Dan komt de revalidatiearts binnen, met een heel plat pak. Daar zet het corset dus in. Ik had een veel groter, in elk geval omvangrijker ding verwacht. Dit was een soort dun, maar bijzonder stevig katoen. Gebroken wit, met klittenbanden in rij die zorgden dat mijn lijf strak omsnoerd werd, vanaf mijn heupen tot mijn ribbenkast. Een lichtmetalen H-vorm op haar kant vormde aan de rugzijde van het corset de ondersteuning van mijn ruggengraat, die door scoliose iets uit balans staat. Met een potloodje werden hier en daar wat correctielijntjes getekend en binnen drie weken zorgt men in het corsettenatelier voor iets waar ik misschien wel eens heel blij van zou kunnen worden…
Ik denk zeker dat de medebewoners jou nodig hebben.
Zet m op man! Zonder jou is het helemaaaal niks in zo’n zorgcentrum..