De dag komt, onherroepelijk.
Het afscheid van Arthur, maar hoe moet dat voelen..? Tijdens de uitvaart van Jos zat het al keurig in mijn gedachten. Jos en ik hadden er vaak genoeg over gesproken, maar Arthur filosofeerde altijd. Hij sprak over de grootsheid van kleine dingen, en dat een afscheid nooit een einde was, maar een begin. Van dat werk.
Vanmorgen dacht ik aan het gezinnetje de Pauw. Geen zeurpieten, aanpakkers. En dat zou vandaag ook wel blijken. Ik stuurde in de vroege morgen al een appje naar hen als steunbetuiging, en toen Karin zoals vertrouwd met haar gitaar op de rug binnenstapte, was de gang naar de piano in het Atrium snel gemaakt. We richtten ons voornamelijk op Arthur Junior, een trouwe vriend inmiddels.
We zouden ‘Fields of Gold’ voor hem spelen, al was dat voor mij vrij lastig. Weinig ammezuur alweer. Maakte niet uit, we probeerden gewoon. Het was mooi…
Daarna in feite meteen door naar Fysio waar m’n agoge mij hopelijk weer kon helpen om er fysiek weer bovenop te klauteren. De griep heeft me een enorme douw gegeven, ik wil gewoon weer in shape komen zonder overbodige last. Zij weet de weg, en ik zal zonder veel gemopper volgen. Wie fit wil zijn moet nu eenmaal pijn lijden. Laten we het daar maar op houden…
De middag was er eentje die uitnodigde om m’n fotografie van de afgelopen tijd weer eens deugdelijk te archiveren. Ik doe dat wel maandelijks, daar niet van, maar m’n nieuwe tak van sport, de Lomografie, is voorlopig niet overzichtelijk gerangschikt. Bovendien kreeg ik al opmerkingen dat op www.aadmeijer.nl onder het item ‘Lomo’ nog geen werkjes te zien waren, dus ook dat meteen maar aangepakt.
Al doende groeit m’n handigheid in de diverse technieken die er te hanteren zijn om tot een acceptabel resultaat te komen. Dus dat lukt steeds beter. Het presenteren ervan, hoe ga ik dat doen..? Dat is een lastige, en zou ik eens met Ton Jaspers van Lijst-In Rucphen moeten overleggen.
De achtergrond muziek vanmiddag terwijl ik bezig was heerlijk. Op YouTube staat nu de gereviseerde versie van ‘Rockshow’ van Paul McCartney & Wings uit 1980 te bekijken, dus tijdens het werk heb ik me daar heerlijk in onder kunnen dompelen. Bovendien grappig om te zien, die oudbakken lasereffecten uit die tijd, en het publiek nog zwaaiend met aanstekers en sterretjes. Sjongejonge, wat een tijd, die tachtiger jaren. Mooi, een bijzonder sentiment…
Vandaag passeerde de Orient Express Essen en Roosendaal, maar ik ben niet gaan kijken. Het is net zo’n beleving als naar de Tour kijken. Het meest van de tijd sta je te wachten, en alvorens je het weet, is het alweer voorbij.
De avond besteed ik, met behulp van Eric Lotterman, aan de voorbereidingen van de Petanque-activiteiten op Wiekendael. Een dezer dagen zal er aan de renovatie van de baan begonnen worden, zodat-ie uiteindelijk aan de geldende wedstrijdeisen zal voldoen. En dan kan iedereen kennis maken met het spel, en beslissen of hij of zij een ‘Kwieke Ketser’ wil worden.
We gaan het meemaken..!